Oops I did it again

Tot en met vandaag is het ArtAmsterdam. Traditiegetrouw koop ik daar een kunstwerk.
Dit jaar is het budget op.

Maar ja wat doen je dan als je een buitenkans tegenkomt.

Ik kocht deze bij Zam-magazine en ik kan hem betalen in 6 termijnen van 2 maanden. dus de helft komt ten laste van het budget van volgend jaar :-)

en voor degene die hem nog niet herkend hadden. Dit is een portret van een jonge Nelson Mandela door Marlene Dumas.

Gezien haar reguliere prijsniveau had ik nooit verwacht iets van haar in bezit te kunnen krijgen, maar dat gaat dus wel gebeuren. Bij dot sort buitenkansjes moet je je altid afvragen of het werk wel goed genoeg is. Ik eil niet een werk kopen van een bekende naam, alleen vanwege de bekende naam. (ik heb hierom wel eens een foto van Rineke Dijkstra laten lopen)  Gelukkig vind ik dit ook een krachtig portret. Dus dat zit wel goed.

Nog als laatste, mijn vorige post ging over de regels: Marlene Dumas is mijn 6e nieuwe kunstenaar dit jaar. Dus die ik heb ik alweer gebroken.

de regels

De doelstelling van dit blog is om proberen lijn te houden in mijn kunstverzameling.

Ik heb maar beperkte middelen om een verzameling op te bouwen en heb daardoor weinig geld om missers te maken. Door beter naar mijn eigen aankoopgedrag te kijken wil ik proberen dat in regels vast te leggen.

Daarvoor heb ik nu de volgende regels:

Ik verzamel alleen hedendaagse kunst gemaakt door Nederlandse vrouwen
Ik beperk mijn kunstenaars door maximaal van 5 nieuwe kunstenaars per jaar te kopen (vanaf 2010)
De kunst moet (tijdelijk) passen binnen mijn huis of tuin. (rekening houden met de grootte daarvan en de aanwezigheid van mijn kat)
De kunst moet passen binnen de clusters van huidige kunst die al heb.

de clusters zijn:
-vervreemding/surrealisme
- naakten
- portretten
- relaties met modefotografie

- maatschappelijk geëngageerde kunst
- 2d/3d spel

- menselijke relaties naar elkaar of naar omgeving

De clusters heb ik overigens zojuist gedefinieerd dus daar zullen nog wel verschuivingen in plaats vinden.
Ik heb dus geen criteria over de techniek van het werk. 

Houd ik me nu aan deze regels:
Vorig jaar heb ik van 28 verschillende kunstenaars gekocht van wie 24 vrouwen. Allen waren Nederlands.
Dit jaar heb ik werk gekocht van 8 verschillende kunstenaars van wie er 5 nieuw zijn.
Allen waren Nederlands en allen waren vrouw.
Dit betekent dat ik niet meer mag kopen van kunstenaars van wie ik nog geen werk heb.
Dat zal niet heel moeilijk zijn want het geld is op.
Het is tijd om te sparen.



Als uitsmijter twee werken:
Ze zijn van Suzanne Jongmans. (vrouw en Nederlands)
Het zijn beide protretten.
Een daarvan is een naakt.
In beide zit een stukje surrealisme.
De naakte baadster lijkt op een 17e eeuws schilderij qua compositie maar bevindt zich in een 20e eeuwse badkamer waarbij de baadse een knoert van een tatoeage heeft.
Desiree heeft ook trekken van en normaal vrouwenportret in 17e eeuwse stijl, totdat je haar horloge ziet.

Art Brussel 2010

Vorig jaar was ik één dag en kort naar Art Brussel geweest. De beurs had mij aangenaam verrast door het internationaal karakter daarvan en slechts op 2 uur rijden van Utrecht. Ik heb er vaak langer over gedaan om op mijn werk te komen.
Dit jaar bem ik twee  keer naar ArtBrussel geweest: de preview plus opening en de laatste dag. beide keren had ik een kunstenaar uit Amsterdam meegebracht om inspiratie op te doen. Het leuke van ArtBrussel is dat er maar weinig galleries uit Belgie zijn een handvol uit Nederland en de rest uit Duitsland Frankrijk, OOstenrijk Zwitserland, Groot-Brittanie etcetera. Ik kwam zelfs Hauser en en Wirth tegen, een galerie met oa Louise Bourgeois en Paul MacCarthy in de stal. Als je daar iets wilt kopen is een heel vette bankrekening niet genoeg. Je moet ook vriendelijk vragen of je iets mag kopen. Mar dat geldt ook al voor de Nederlandse galerie Gabriel Rolt die ook op de beurs stond met Desiree Dolron. Als je 50 000 euro meeneemt kom je op de wachtlijst voor een foto. Die is wel zo goed dat menig persoon drie leer moet kijken om te zien dat het echt een foto is en geen schilderij.
Het verschil met Art Amsterdan is er groot: Brussel heeft 175 stands met 150 buitenlanders, Amsterdam 120 stands met 30 buitenlanders.
Vreemd genoeg is daard oor qua kunst kopen Amsterdam interessanter voor mij, aangezien ik vrijwel alleen Nederlamders koop. Maar Brussel heb ik nodig om de kwaliteitsstandaard te bepalen waartegen ik de kunst koop.
De kwaliteit was hoog.

De tweede dag was ik met Rosalie Ravensteijn en zij heeft de handige methode om overal foto's van te nemen.
Ik kreeg gister de CD-rom binnen en daar zal ik nu uit putten.

Ik wil beginnen met een werk van de Vlaamse Berlinde De Bruyckere, die ook vertegnwoordigd wordt door Hauser en Wirth.

 

Het hoeft geen betoog da haar organisch sculpturen van 30 meter afstand zijn te herkennen. 

Ze stopt ook rustig een paardenhuid in een kast als zij dat artistiek wil en ze heeft een paar mensen in dienst om haar daarbij te helpen. (Zij is ongeveer 1,70 m en zo'n 65kg)

Naast de standaard galeries waren er enkele losse kunstenaars projecten.  daarvan had er 1 zich gericht op geur. Zoals de geur van sigaretten...

 

of van tandpasta

ik bedenk me dat ik binnenkort naar mijn Duitse tandarts moet...

Het werk is levensgroot zoals zichtbaar is met een actiefoto van mij.

Om enigszins een idee te geven van de grootte van de beurs. Ik heb 2 maal 6 uur op de beurs gelopen, maar nog niet het idee dat ik alles heb gezien. 

Art Brussel gaat om de inhoud en daardoor zijn de stands lelijk en eenvormig.

De kunst kan conceptueel ook eenvoudig zijn

zoals

Dit is van de Antwerpenaar Andy Nauman

De onderstaande rode compositie is van de Deense Brigitte Waldach.

Sommige werken zijn dubbelzinnig: dit lijkt een 2-dimensionaal werk een octopus of zo

 

Bij nadere bestudering blijkt het uit slangetjes te bestaan

 

Bij sommige werken echter is het heel duidelijk dat ze uit sculpturen bestaan (let op de sokken!)

Sommige schilderijen zoals de ze bij Gabriel Rolt zijn verontrustend

andere werken zijn niet goed te fotograferen zoals deze spiegels, onze fotograaf Rosalie is hier wel goed in zichtbaar.

Maar soms gaat het wel goed zoals dze constellatie van een gebroken en een hele spiegel, waarin ik wederom te zien ben. 

AtBrussle was duidelijk kijken, kijken niet kopen zoals het een echte Nederlander betaamt.

Want gezien mijn gebrek aan geld van dit moment kon ik zeker niks kopen (op de catalogus na)

Waarom dat gebrek aan geld....

Volgende post zal ik laten zien waar tot nu toe het meeste aan is op gegaan.

niet verzamelbaar

Zoals Jo Benink ook al achterhaalde staat zij in de lijst nog niet aangekochte maar wel onder belangstelling staande kunstenaars.
Dit heeft ze niet alleen te danken aan haar verkoopbaar werk.

Dit komt ook hoe zij zich als kunstenaar manifesteert. In haar eindexamenwerk kritiseerde ze Joseph Klibanksy. Ze maakte een parodie op zijn kunstenaarsstijl. Het is idd nogal leeg en oppervlakkig hoe hij zich uit. Zijn statement over kunst gaat alleen over de vorm: "Zijn werk kan het beste omschreven worden als grafisch, dynamisch, kleurrijk en fantasievol, vaak surrealistisch."
Dit uitte zich tijdens de eindexamententoonstelling op de Gerrit Reitveld academie in twee performances. In de ene had ze een galerie gemaakt waarin zij snel multiples maakte en een keurig aangeklede secretaresse. (zo zie ik ze niet vaak in galeries)  als mooi front- office voor het geheel zit.
Deel twee van de performance was een veiling van multiples die zij tijdens die veiling ff maakte. Deze werden nog echt verkocht ook voor ongeveer 25 euro per stuk een echte Jo Benink....

Haar site  http://www.hookers-of-the-system.com/ spreekt met de naam al boekdelen. Hierop staan twee filmpjes van 2 andere performances op.
In Arti et Amicitiae (voor de kunst en de vriendschap) werden afgelopen maand performances georganiseerd.
Jo was er bij, ze omschrijft haar werk als "Centraal in mijn werk staat de vrouw in de Westers maatschappij, de verschillende systemen waarin ze leeft en waar ze haar identiteit vandaan haalt."
Vergelijk het statement van Klibansky en herken de 101 verschillen.

De performance van Jo vond plaats in een zwarte ruimte. de performance heette "eating". Hierin werd een film geprojecteerd van een kat die met een muis speelt. Katten spelen graag met hun eten dus dat duurt wel 10 minuten voordat de muis het loodje legt.
Deze video werd niet geprojecteerd op scherm, maar op Jo. Zij stond daar naakt, strak voor haar uit kijkend als een wassen beeld.
Als toeschouwer zag je dus twee beelden. Een kat die met een muis speelt en een naakte jonge vrouw waarop een video geprojecteerd wordt. Zelf stond ik er eerst wat schuin voor en zag ik meer een blote jonge vrouw. Bij mij als een hetero man neemt de hersenschors wel eens vrijaf bij het zien van vrouwelijke ronde vormen. Maar ja, in essentie is er niet veel erotisch aan een blote vrouw die zich als wassen standbeeld gedraagt. Ik verschoof richting beamer en mijn aandacht verschoof naar de projectie. Katten spelen graag met hun eten en muizen kunnen heel wat tikken hebben. Uit ervaring weet ik dat alhoewel een muis dood lijkt deze zo weer ergens verborgen zit. Deze kat liet haar teen niet lang lopen en speelde zeker tien minuten met de muis. Dit was niet altijd goed te volgen. Jo vulde maar een kwart van het beeld, waardoor het niet altijd duidelijk was wat de kat deed en ook het camerawerk was nogal onrustig omdat constant gepoogd werd om kat en muis te volgen.
Dit ging zeker tien minuten door.
Daarna was de projectie klaar en eindelijk was het aan Jo voor de laatste handeling. In haar hand bleek ze al die tijd een appel te hebben verstopt. Zij nam een hap een at deze op.
Einde performance en we waren weer terug bij haar statement: de rol van de vrouw in de westerse maatschappij.

Performances zijn niet verzamelbaar, maar ze geven wel meerwaarde aan het verzamelbaar werk van een kunstenaar.


Als laatste nog een plaatje van het werk van Jo Benink dat wel verzamelbaar is. Hoe lieflijk kan je een Uzi vasthouden. Meer soortgelijke foto's en performances op haar website