Becoming blue

Ik heb werk van een 50-tal kunstenaars en probeer aanwezig te zijn als 1 van hun een expositie heeft.

Anouk Kruithof had al exposities gehad in Berlijn (waar ze een residency had) en dat vond ik te ver. Nu is er sinds een paar weken een tentoonstelling in Sittard in museum het Domein. Niet bepaald naast de deur, maar ik besloot het te combineren met een bezoek aan het Bonnefantenmuseum in Maatricht.
Het Bonnefantenmuseum heeft een mooi ruim gebouw een mooie collectie, maar niet echt een bijzondere tentoonstelling. Eerlijk gezegd niks noemenswaardigs voor de meeste mensen. Als ex-Eindhovenaar vond ik het wel leuk dat ik een grote zaal zag gewijd aan René Daniels. Het pand is ook mooi, de koffie lekker, zomndag kan je goed parkeren, maar ik werd niet echt warm van de huidige tentoonstellingen.

Van het Bonnefanten ging ik naar Sittard op zoek naar Het Domein. Ik had de pech dat in het centrum van Sittrad een kermis en bierfeesten werden gehouden waardoor het 20 minuten kostte om mijn auto te parkeren en 10 minuten om het museum te vinden. (Ik kon na het museum bezoek wel eenvoudig aan een lekkere hamburger komen)

Museum het Domein is een lastig te definiëren klein museum. Ze hadden 4 tentoonstellingen: de eerste gaat over de historue van de mens van Mammoetjagers tot de huidige mens. (dit lijkt de reguliere opstelling) Daarnaast was er nog een tentoonstelling over de invloed van het katholicisme in de jaren 50 en 60 in Limburg en de veranderingen daarin. 
Daarnaast twee tentoonstellingen over actuele kunst. een grote van Anne-Marie Schneider waar ik kop nog kont aan kon ontdekken. Veel te vaag voor mijn smaak.

Uiteindelijk was daar ook de tentoonstelling Becoming Blue van Anouk Kruithof. de tentoonstelling is in een aparte ruimte. Aan het begin staat een stapel boeken waarbij de boeken met dezelfde kleur papier bij elkaar liggen waardoor ze een kleurenpallet vormen. (Volgens de beschrijving van het musuem zijn het 4000 boeken,  maar kunsthistorici zijn wel vaker slecht in rekenen. Het zijn er ongeveer 2300. )
Daarnaast staat de video installatie waar eenzelfde stapel boeken in een loop wordt omgetrokken (ik meende touwtjes te zien) en vanzelf weer wordt opgebouwd. (Dit zijn waarschijnlijk wel 4000 boeken.) Na dit voorafje komt het hart van de tentoonstelling dat bestaat uit een 14 tal foto’s. Drie foto’s van een zolderachtige blauwe ruimte en 11 “portretten” . Portretten staat tussen aanhalingstekens omdat het enige dat aan portretten refereert is da eet mens wordt afgebeeld ongeveer vanaf het middel tot de kruin.

Anouk Kruithof heeft niet geprobeerd om een beeld van de persoon neer te zetten. Ze heeft geprobeerd verwarring te stichten. Dat heeftze op twee manieren gedaan. De ene manier is door haar modellen zodanig te pesten dat deze niet weten waar ze het zoeken moeten. Het is niet geheel duidelijk wat ze heeft gedaan met haar modellen, maar als je goed kijkt is op een van de foto’s een extra hand te zien die een veiligheidsspeld vast houdt, een open veiligheidsspeld.

Anouk staat ergens herkenbaar op de foto. Ze schuilt constant achter haar modellen en doet er van alles aan om die zich onbehaaglijk te doen voelen.  Haar modellen zitten er door haar gedrag niet even rustig bij. Ze hebben hun ogen vaak gesloten, soms half-open en heel soms helemaal open. Geen enkel model zit er relaxed bij.  Sommige modellen hebben hun armen zelfs in een vreemde houding.  Geen wonder als je weet dat Anouk klaar staat met een veiligheidspeld en wie weet niet wat meer.  De andere overeenkomst tussem de modellen is de kleding. Ze dragen allen blauw wat mee helpt aan het sterke visuele effect.

Want naast de verwarrimg die het bij de modellen veroorzaakt, veroorzaakt de tentoonsteling verwarring bij de toeschouwers. De grote foto’s van de vreemde protretten in een vrij kleine ruimte geeft iets unheimisch. Alleen de foto’s van de blauwe zolder geven nog iets rust, en  houden door wederom de blauwe kleur een eenheid in het geheel.

Een erg sterke expositie in een klein museumpje.

Bij www.anoukkruithof.nl kan je alle foto's (work 2008)  zien en het bijbehorende boek kopen.

Prioriteiten

Sinds 1 september studeer ik deeltijd kunstgeschiedenis aan de UvA.
Dit kost tijd, zelfs meer tijd dan ik had voorzien.

Dit is goed nieuws voor deze blog. I plaats van het updaten van mijn engelstalige blog, zal ik alleen deze bijhouden.
Ik zal nog wel oude posts vertalen die alleen nog maar op mijn engelstalige blog staan.

Hieronder mijn laatste aankoop:

Een foto van Erwin Olaf 60 x 80 cm. De oplkage is 6, maar er is er maar 1 geprint zo ver ik weet en die hangt in mijn slaapkamer :-)