Ik heb al lang hier niets meer geschreven.
Maar ik heb de afgelopen tijd een paar aankopen gedaan die zeker represemtatief zijn voor mijn verzameling.
Dit is Anouk (1) en hierna komt nog Anouk (2) gevolgd door Rosa.
Het leukste is het punt is niet de nieuwe aankoop an sich maar representatief van mijn verzameling.
Ik ben dit blog ooit begonnen om voor mezelf duidelijk te maken war vooe soort kunst ik koop, wat nu de kern is van mijn verzameling.
Het aanbod van kunst is immens en divers. Ik vind vele kunstwerken leuk, veel meer dan ik geld heb, dus ik moet mij beperken.
In de loop der tijd heb ik wat regels opgesteld die ik gedestilleerd heb uit de werken die ik kocht. Oftewel ik kocht werken en ik kon een patroon daar uithalen.
1: Kunstenaar is Vrouw
2: Kunstenaar is Nederlander
Met deze twee regels heb ik mij heel aardig kunnen beperken. Overigens wil ik regelmatig van die regels afwijken, zoals bijvoorbeeld in de post hiervoor: Sara Bomans is een Belgische.
Maar met deze twee regels heb ik wel een heel ruime selectie genaakt.
Twee andere regels heb ik nooit heel duidelijk voor mezelf geformuleerd, maar ik hield me er wel heel aadrig aan.
3: Het kunstwerk is niet abstract
4: De kunstenaar is ongeveer van mijn leeftijd of jonger
De laatste regels is meer een praktische. Kunstenaars die ouder zijn dan ik en goed werk maken zijn te duur voor mij.
Rineke Dijkstra en Marlene Dumas kan ik niet betalen. (Al heb ik van beiden toch één werk.)
Deze regels zijn nog te vaag. Wie nameljk goed leest, ziet dat ik me namelijk voornameljk met mijn regels richt op de kunstnaars en niet de kunst.
Nog twee eenvoudige regels dan:
5: Het werk moet aan de muur kunnen hangen
0: Het werk is hedendaagse kunst
Regel 5 is weer een praktisch argument. Ik heb niet veel ruimte in mijn huis van 90 vierkante meter.
Regel 0 is voor mij zo overduideljk dat ik hem niet eens had gerealiseerd. Ik heb niet één werk ouder dan 15 jaar in mijn verzameling. En ik zal nooit iets kopen dat ouder is dan 5 jaar. Gen oud spul voor mij, het waarom hiervan kan ik een hele blogpost aan wijden. Maar nu niet.
Ik ben hier nog niet tevreden mee. Ik heb nu bepaald: niet abstracte recente werken gemaakt door een specifieke groep vrouwen.
Als ik kijk naar de werken die ik heb gekocht zie ik toch dat er meer verbondenheidin zit, maar hoe formuleer je dat.
Onlangs stond op de site
lost-painters een review van de "nieuwe lichting" kunstenaaars bij Ron Mandos. Een grote bekende galerie aan de Prinsengracht in 020. Ron Mandos (zo heet ook de eigenaar.) selecteert elk jaar een tiental net afgestudeerde kunstenaars en laat ze samen een maandje in zijn galerie exposeren. Zij kunnen zo eventueel verkopen en een expositie aan hun CV toevoegen. Hij komt erachter wie goed verkoopt en eventueel met die kunstenaar een samenwerkingsverband aangaan. Het zal hem overigens niet allen om de commerciele kant gaan, niemand wordt galleriehouder om veel te verdienen. (Tweedehands auto's verkopen beter.) Je wordt alleen galeriehuouder als je kunst als deel van je leven beschouwt. Ik kan het me goed voorstellen dat hij het leuk vindt om in de slappe zomermaanden samen met een tiental jonge gretige kusntenaars een expositie te bouwen en als dat nog wat verdient is het leuk meegenomen. Maar Ron Mandos is geen filantropische instelling, zijn voornaamste doelstelling zal zijn: zit er een veelbelovende cashcow tussen. Kan ik met een nieuwe kusntenaar een veelbelovende (dus ook op commercieel opzicht) relatie gaan opbouwen. NB de exposities bij
Ron Mandos zijn vaak de moeite waard.
De volschrijver van Lost Painters is Niek Hendrix een jonge kunstenaar woonachtend in Tilburg. Hij schrijft vaak kortse stukjes opgefleurd met een bak foto's. Ik scrolde door zijn blogpost heen en zag een werk dat mijn interesse trok. Ik google haar (uiteraard) vervolgens en trof onder het tabje "visie" de tekst aan waarop ik naar zoek was.
De derde aliena
" In mijn schilderijen werk ik bepaalde fragmenten realistisch uit. Dit laat het observerende karakter zien en komt voort uit het verlangen om vat te krijgen op de ‘werkelijkheid’. Daarnaast zijn bepaalde fragmenten geabstraheerd, vervaagd of onuitgewerkt, wat de irrationele ervaring toont. Je wordt meegenomen in een verhaal, vol details, maar eigenlijk weet je ontzettend weinig. Het lijkt alsof sommige dingen maar één kant hebben. Een jasje kan – zodra het uitgetrokken wordt – zomaar verdwijnen. Het laat zien dat het slechts een illusie is om vat te hebben op die zogenaamde werkelijkheid."
(De gele visie is na te lezen op de siet van
Stéphanie Hoekstra.
Het kwam mij bekend voor en ik heb dit geparafraseerd als mijn regel 6.
6: Kunstwerken moeten net niet de werkeljkheid uitbeelden.
Ik houd van de twist, van iets herkenbaars maar toch net outside the box.
7: Kunstwerken hebben duidelijk een thema.
Ik weet dat huidige kunstwerken vaak beter te begrijpen zijn als jde achtergrond kent van het werk en de kusntenaar en de ontstansgeschiedenis. Maar ik vind dat een kusntwerk ook op zich moet staan. Zonder de achtergrond moet het werk ook duidelijk zijn. een kusntwerk is een beeldend object dat iste moet uitdragen als je het ziet ook als je niet alle achtergrond kent.
Ik voeg nog één regel toe:
8: koop zoveel mogelijk werken va kusntenaars die je al in de colectie hebt dan van nieuwe kunstenaars.
Dit is een lastige regel want ik heb de neiging om snel werk van nieuwe kusntenaars te kopen, maar ik wil eiegnlijk graag mijn "huidige" kunstenars blijven volgen em aankopen.
Nu door naar mijn recentste aankoop.
Ik heb een werk van
Anouk Kruithof gekocht.
Ik heb nu 6 werken van Anouk. Zij maakt kunstwerken in projecten, gebaseerd op een concept, met als voornaamste medium fotografie, maar ze gaat altijd net een stapje verder en bij het project hoort (bijna) altijd een bijzonder vorm gegeven boek en één of meerder objecten waardoor het totaalwerk nooit alleen fotografie is maar waarbij foto grafie het vornaamste hulpmiddel is.
Tot en met 26 oktober is bij
Boetzelaar/Nispen het werk van Anouk te zien. Deze tentoonstelling is briljant, van museale kwaliteit en een serieuze aanrader voor wie in de omgeving van 020 komt.
Ik had Anouk gesponsord voor een residancy bij het ISPC in New York en zou daarvoor als tegenprestatie een klienere foto krijgen van ofwel haar werk bij de tentoonstelling bij Boetzelare/Nispen ofwel van de stand bij Unseen.
echter het naadeel van het werk van Anouk is dat haar werken opmerkelijk in kracht winnen als je er niet 1 maar meerer van hebt. Dan komt het concept wat zij voor ogen had in het project veel meer tot zijn recht.
Haar individuele werken zijn namelijk goed tot uitstekend, het concept en project waaraan ze werkt is vaak briljant. Synergie is hier duidelijk aanwezig.
Uit de tenstoonstelling in de galerie vond ik er twee unica uitspringen. Beide geen foto's.
Uiteindelijk heb ik na overleg met Boetzelaer/Nispen en Anouk het werk 100% security gekocht. Het is een object dat lijkt oeb een beveligingscamera en bevat 100 foto's van beveiliginscamera's uit New York.
